دکتر مازیار مرتضوی، فوق تخصص بیماری‌های نوزادان ، از چهره‌های آشنا و دوست‌داشتنی بیمارستان صارم است که امروز مخاطب روزنامه صارم قرار گرفته است.

از دکتر مرتضوی خواستیم در ابتدای صحبت‌هایش، خودش را معرفی کند و برایمان بگوید چطور با صارم آشنا شد و به جمع خانواده‌ی بزرگ صارم پیوست:

« پیش از صارم عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بودم و در سال 1391 به توصیه‌ی یکی از دوستانم – دکتر تهرانی – که قبل از من در صارم مشغول به فعالیت بودند به اینجا آمدم و در این بیمارستان مشغول خدمترسانی به مردم شدم. حالا که با شما صحبت می‌کنم حدود 8 سال است عضو خانواده‌ی بزرگ صارم هستم.»‌

از دکتر مرتضوی سوال کردیم که اگر قرار باشد یک شاخصه‌ی مهم از صارم را نام ببرید چه می‌گویید:

«به نظر من مهمترین شاخصه بیمارستان صارم نظم و انضباطش است. در صارم همه چیز سرجای خودش است و تمام جوانب و مواردی که برای درمان نیاز است مهیاست. به طور مثال در صارم تقریباً هیچوقت مشکل دارویی نداشته‌ایم. حتی در این چند سال که مسائل تحریم و … مشکلات زیادی در زمینه تهیه دارو و اقلام پزشکی برای کشور ایجاد کرده است، ما در صارم مشکل خاصی نداشته‌ایم و حتی داروهای بسیار کمیاب نیز تهیه و در اختیارمان قرار گرفته است که شایسته است از پزشک داروساز و به طور کلی بخش دارویی بیمارستان صارم که زحمات زیادی کشیده‌اند، تشکر و قدردانی کنیم. در بخش تجهیزات و امکانات درمانی نیز همه چیز مهیاست و دغدغه‌ای در این ارتباط نداریم. در روند درمان بیماران برخی مواقع نیاز به آزمایش‌ها و تهیه عکس پزشکی فوری داریم که نهایت همکاری از سوی بخش‌های مربوطه انجام می‌شود. ما حتی در برخی مواقع آزمایش‌هایی مورد نیازمان شده است که در آزمایشگاه خو دمان امکان انجام آن نبوده است اما همان آزمایش‌ها نیز به سرعت انجام شده و نتیجه آن به هر شکل ممکن تهیه و در اختیارمان گذاشته شده است که بسیار ارزشمند و کارساز بوده است. همکاران محترم آزمایشگاه نیز در این ارتباط در بسیاری از مواقع به کمک ما آمده‌اند و خیلی حرفه‌ای عمل کرده‌اند.»

او در ادامه می‌گوید:

«به طور کلی در صارم هماهنگی‌ها بسیار خوب است و مسیر درمان به خوبی طی می‌شود؛ مخصوصا در بخش NICU که از حساسیت بسیار بالایی برخوردار است این هماهنگی خیلی بیشتر به چشم می‌آید و روند درمان نوزادان بسیار خوب طی می‌شود. در کنار سیر تکاملی درمان بیماران، ارتباط بین همکاران نیز بسیار دوستانه و صمیمی است و هیچ شخصی در انجام وظایف محوله کوتاهی نمی‌کند. رفتار به صورت متقابل محترمانه است و از این حیث جوّ خوبی در صارم حاکم است. شرایط سنی و اخلاقی من طوری است که شاید خیلی برخورد خاصی با همکاران محترم در صارم نداشته باشم اما در همان حدی که وجود دارد نیز همه در حد بسیار بالایی به هم احترام می‌گذارند و از تمام پرسنل محترم بیمارستان صارم به دلیل اخلاق و رفتار خوبشان در قبال من تشکر و قدردانی می کنم.»

از دکتر مرتضوی راجع به کیس‌های خاص و خاطره‌هایی که ممکن است برایش در طول این 8 سال در صارم رخ داده باشد پرسیدیم:

«بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان، یک بخش خاص است که در اکثر مواقع میزبان نوزادی با حال و اوضاع مناسب نیستیم و برای رسیدگی به نوزادان با شرایط غیرعادی فعالیت می‌کنیم. از نوزادان بسیار بدحال گرفته تا نوزادان بسیار کم‌وزن و … در این بخش بستری می‌شوند و رسیدگی به نوزادان بسیار کوچک، ظرافت و دقت خاص خود را می‌طلبد و بهبود حال این نوزادان و نهایتاً مرخص شدن آنها برای ما بسیار دلچسب و شیرین است. هر از گاهی میزبان تولد برخی از این نوزادان هستیم که بعد از یکی دو سال به صارم آمده‌اند و قتی آنها را با شرایط بسیار خوب، سلامتی کامل و وزن بسیار مناسب می‌بینیم بسیار ارزشمند و دلچسب است. وقتی نتیجه تلاش شبانه‌روزی همکارانمان را بعد از این مدت شاهد هستیم حس بسیار خوبی به ما دست می‌دهد و دیدن نوزادان در این شرایط بسیار لذتبخش است.»‌

دکتر مرتضوی در پایان صحبت‌هایش هم می‌گوید:

« از همه پرسنل صارم که هر کدام در جای خودشان کارها را کامل و درست انجام می‌دهند تشکر و قدردانی می‌کنم و همین باعث شده است که تمام اعضای صارم در کنار هم سعی کنیم بهترین خدمات را به مراجعه‌کنندگان ارائه کنیم. همگی خسته نباشید.»

مژده لشگری، یار دیرین بیمارستان صارم است و سابقه‌ی حضورش در این جزیره از یک دهه گذشته. خانم لشگری مخاطب امروزمان است. (شایان ذکر است گفت‌وگوها مدتی قبل با مخاطبین صورت گرفته و به ترتیب در روزهای مختلف در روزنامه صارم به چاپ می‌رسد. به همین دلیل برخی جملات به دلیل همزمانی با مناسبت‌های مختلف بیان می‌شود و شاید در روز انتشار اندکی ابهام‌ آمیز باشد اما دلیلش همانطور که بیان کردیم زمان متفاوت مصاحبه با زمان چاپ می‌باشد.)

لشگری در ابتدای صحبت‌هایش از نحوه‌ی آشنایی و شروع به کارش در جزیره‌ی صارم برایمان گفت:

«من ساکن اکباتان هستم و بیمارستان صارم فاصله‌ای با منزلم ندارد. 12 سال پیش زمانی‌که طرحم را به تازگی گذرانده بودم، قصد نداشتم شاغل شوم و قرار بر این بودکه ادامه تحصیل بدهم. به طور کلی پرستاری را به این شرط خوانده بودم که بتوانم در مقاطع بالاتر ادامه تحصیل بدهم و به رغم مخالفت پدرم رشته پرستاری را که شخصاً به آن خیلی علاقمند بودم را انتخاب کردم. البته من بعدها ادامه تحصیل دادم اما نه در این رشته. همانطور که عرض کردم فکر اشتغال نداشتم و مشغول رتق و فتق امور برای ادامه‌ی تحصیل بودم که یکی از دوستانم تماس گرفت و گفت قرار است به صارم مراجعه کند تا در صورت پذیرش، مشغول به کار شود. از من خواست همراه او به صارم بیایم و من هم به دلیل نزدیکی منزل به اینجا قبول کردم. سال 1387 به همراه دوستم به صارم آمدیم و خوب به خاطر دارم که که نزد خانم خانی‌پور که آن زمان جانشین مترون بودند، من به همراه دوستم فرم پر کردیم و رفتیم. 2 روز بعد تماس گرفتند که به صارم بیایم و مشغول به فعالیت شوم. نکته جالب و شاید عجیب این بودکه من که قصد کار نداشتم دعوت به کار شدم اما با دوستم تماس نگرفته بودند! حالا که به آن روزها فکر می‌کنم متوجه می‌شوم که قسمت این بوده و شاید خیلی خوش‌شانس بودم که این اتفاق برای من رقم خورده است.»

او در ادامه می‌گوید:

«ابتدای ورودم به صارم در اورژانس مشغول به کار شدم و بعدها به دفتر پرستاری منتقل شدم که همچنان نیز همینجا هستم و در کنار همکاران دوست‌داشتنی‌ام مشغول به فعالیتم. اینکه می‌گویم خوش‌شانس بودم که در صارم شروع به کار کردم گزافه‌گویی نیست و واقعا از این بابت خوشحالم. اینجا تمام اعضای خانواده‌ی بزرگ صارم محترم و دوست‌داشتنی هستند و در رأس همه‌ آنها جناب آقای دکتر صارمی حضور دارند که از حضور ایشان همیشه انرژی مثبت دریافت می‌کنم. یک سری مسائل را نمی‌توان بیان کرد و بیشتر احساسی است و احساسم نسبت به صارم از آن موارد است. فقط باید بگویم از صمیم قلب محل کار و همکارانم را دوست دارم.»

لشگری در بخش دیگری از صحبت‌هایش می‌گوید:

«در قسمتی از زندگی‌ام که دوران سختی را پشت سر گذاشتم و از صارم دور بودم متوجه وابستگی زیاد به محل کارم شدم. بازگشت دوباره به کارم باعث شد روحیه‌ی من کاملاً تغییر کند و کمک کرد روزهای سختم را بگذرانم. همه‌ی مواردی که عرض کردم و بسیاری از موارد که شاید نشود همه را لیست کرد و به آنها اشاره کرد باعث‌ می شود اینجا را خانه خودمان بدانیم. بیشتر همکاران ما ساعتهای حضورشان در صارم بیشتر از زمان حضورشان در خانه است. بنابراین باید جوّی دوستانه و صمیمی در محل کار برقرار باشد تا بتوان به نحو احسن انجام وظیفه کرد. اتحاد، دوستی و روابط صمیمانه که بین همکاران وجود دارد باعث می‌شود انرژی خوب و مضاعفی داشته باشیم.»

به جهت همزمان گفت‌وگویمان با روز پرستار بخش دیگری از صبحت‌های خانم لشگری به این موضوع اختصاص یافت:

«پرستاری جزو مشاغل سخت است اما عشق به کار و محیط کاری همچون صارم باعث می‌شود با اشتیاق در محل کار حاضر شوی و به خوبی نقشت را ایفا کنی. امسال نسبت به سال‌های گذشته برای کادر درمان بالاخص پرستارها سال متفاوتی بود. در این کار همیشه استرس و فشار کاری وجود دارد که در یک سال گذشته این موضوع مضاعف شده است. با توکل به خدا، کادر درمان این روزها را نیز پشت سر خواهد گذاشت و روزهای خوب فرا خواهد رسید و اتفاقات خوب در پیش خواهد بود. امسال نیز مانند هر سال انتخاب بسیار خوبی انجام شد و خانم درزی به عنوان پرستار نمونه انتخاب شدند. مفتخرم به همکاری خیلی نزدیک با ایشان و از اینکه یک پرستار مهربان، دلسوز و وظیفه‌شناس در سال جاری به عنوان پرستار نمونه انتخاب شدند قلباً خوشحالم. شاید برایتان جالب باشد که بدانید من جزو اولین نفراتی بودم که در صارم به کرونا مبتلا شدم و در کنار همه‌ی دوستان و همکاران ، بیشترین ارتباط و احوالپرسی توسط خانم درزی از من صورت گرفت. خوب به خاطر دارم روزی که تست کرونا دادم و سی‌تی‌اسکن من آماده شد خانم درزی در کنار دکتر سهمانی در اورژانس بیمارستان منتظر من بودند و این خبر را خانم درزی به من داد.

البته آن روزها استرس و نگرانی خیلی زیاد بود و این خبر بسیار تلخ‌تر از امروز بود. از شنیدن این خبر خیلی ناراحت شدم و خانم درزی هم از خودم بیشتر نگران بودند. او حتی به من اجازه برگشتن به دفتر و برداشتن وسایلم را نداد و از مقابل آسانسور مستقیم مرا به منزل فرستاد و وسایلم را بعداً برایم ارسال کرد! آن موقع شناخت نسبت به کووید 19 خیلی کم بود وبه همین جهت نگرانی بسیاری زیادی وجود داشت اما در دوران مرخصی استعلاجی‌ام، خانم درزی به شدت پیگیر بودند و توصیه‌های زیادی نیز به من می‌کردند. از کار کردن در کنار ایشان و سایر همکاران بسیار خرسندم و برای همه آرزوی سلامتی و سعادت دارم. »

رضوان مهدی‌پور، تکنولوژیست بسیار با اخلاق اتاق عمل که سابقه یک دهه همکاری با صارم را در کارنامه خود دارد مخاطب امروزمان می‌باشند.

مهدی‌پور با معرفی خود صحبتهایش را آغاز می کند:

«پیش از صارم طرحم را در بیمارستان مفید گذراندم و مدتی هم در بیمارستان رسالت مشغول به فعالیت بودم. از طریق یکی از همکارانم با صارم آشنا شدم. به اینجا آمدم و پس از طی مراحل اولیه و مصاحبه، جذب صارم شدم و در حال حاضر نزدیک به 10 سال است که در خدمت مراجعین محترم در صارم هستم و ازاینکه در چنین مجموعه‌ای فعالیت می‌کنم بسیار خوشحالم و این را از لطف خدا می‌دانم.»

او در ادامه می گوید:

«واقعیت ماجرای کار ما این است که زمانی که در محل کار هستیم بیشتر از زمانی است که با خانواده‌ی خودمان هستیم. بنابراین همکاران و پرسنل صارم جزوی از وجود و خانواده‌ی ما هستندو همه‌ی ما یک خانواده‌ایم. اخلاق و منش اعضای خانواده خیلی مهم است و خدا را شکر اینجا همه از اصول رفتاری و اخلاقی پیروی می‌کنند و واقعاً همگی دوست‌داشتنی هستند و کار کردن در کنار آنها لذتبخش است.»

از پیشینه و احساسش در این شغل پرسیدیم:

«زمانی که کارم را تازه شروع کرده بودم با نوزادان و خردسالان روبرو بودیم. باور کنید کار کردن با بچه‌ها، روحیه‌ای بسیار قوی‌تر از کار کردن با بزرگسالان می‌خواهد. بچه‌ها و نوزادانی که مشکلی دارند و نیاز به جراحی دارند بسیار شکننده و ضعیفند و زمانی که آنها را باید از والدین خود جدا می‌کردیم و به اتاق عمل می‌بردیم لحظات خاص و سختی بود. ما در آن لحظات احساسی که به آن بچه داشتیم دقیقا حالتی بود که انگار فرزند خودمان را در آغوش می‌گرفتیم؛ مخصوصاً ما خانم‌ها که احساس مادرانه هم داریم و کار برایمان سخت‌تر می‌شد. پس از انتقال به صارم هم از روز اول در اتاق عمل فعالیت کردم و اینجا نیز با خانم‌هایی که قرار است مادر شوند سروکار داریم، البته با این تفاوت که غالباً با خوشحالی و اخبار خوش به پایان می‌رسد و همیشه پُر است از خبرهای مسرت‌بخش.»

مهدی‌پور در ادامه می‌گوید:

«اولین هدنرس من زمانی که وارد بیمارستان صارم شدم خانم درزی بود و حالا که ایشان به عنوان پرستار نمونه انتخاب شده است بسیار خوشحالم. معتقدم این انتخاب یک انتخاب بسیار عالی و درست بوده؛ چرا که ایشان یک پرستار بسیار دقیق، قانونمند و توانا هستند که تسلط بسیار خوبی به کارشان دارند و از معلومات گسترده‌ای برخوردارند. من خیلی از نکات را از ایشان یاد گرفتم و افتخار می‌کنم کارم را زیر نظر ایشان در صارم شروع کردم. ضمن تبریک مجدد به ایشان باید بگویم همیشه مدیون‌شان هستم.»

پایان صحبت‌های خانم مهدی‌پور به جهت همزمانی این مصاحبه با روز پرستار به تبریک روز پرستار اختصاص یافت:

«سالروز میلاد حضرت زینب(س) و روز پرستار را به همه دوستان، همکاران و کادر درمان تبریک می‌گویم. امیدوارم همیشه موفق، پیروز و سربلند باشند و ما نیز در کادر درمان بتوانیم کمک کوچکی برای حفظ سلامت جامعه باشیم و برای همه‌ی مردم سرزمینم روزهای شاد را در آینده به ارمغان بیاوریم. »

به مناسبت روز پرستار که سی‌ام آذر آن را پشت سر گذاشتیم با تعدادی از اعضای محترم جزیره‌ی صارم گفت‌وگو کردیم.

به جهت حجم بالای این مصاحبه‌ها که خلاصه‌ای از آن به صورت یک کلیپ در روز پرستار به نمایش درآمد، هر روز به انعکاس قسمتی از آن گفت‌وگوها در روزنامه صارم پرداخته‌ایم.

امروز گفت‌وگوی خانم ندا طبیبیان، سرپرستار بخش بستری یک را در قاب باهمکاران منعکس می‌کنیم و دلیل تبریک روز پرستار توسط همکاران محترم به جهت همزمانی این گفت‌وگوها با این مناسبت بوده است که احتمالاً تا کنون متوجه شده‌اید
چرا که در مصاحبه‌های قبلی نسبت به درج زمان مصاحبه اقدام کرده‌ایم.

طبیبیان در ابتدای صحبت‌های خود می‌گوید:

«کسی که از جان خود برای مراقبت از دیگران مایه می‌گذارد هر روز، روز اوست و باید دست تک‌تک آنها را بوسید. این قشر که آنها را پرستار می‌نامند، قشر بسیار زحمتکش و عاشقی هستند. دوست دارم این روز را به تمام جامعه پرستاری نه تنها در ایران، بلکه در تمام جهان تبریک بگویم . تبریک امسال یک تبریک خاص و چند جانبه است. پرستارانی که در بخش‌های مراقبت از بیماران کرونایی فعالیت می‌کنند در سال جاری گل‌کاشتند و میدان جنگ با این بیماری خطرناک را خالی نگذاشتند. شخصاً به خاطر تمام زحماتی که می‌کشند مقابلشان سر تعظیم فرود آورده و از آنها تشکر می‌کنم.»‌

او در ادامه می‌گوید:

«تبریک می‌گویم به خاطر عشقی که دارند و عاشقانه و خالصانه کار می‌کنند. آنها با تمام وجود از خانواده و جانشان گذشتند تا بتوانند عشقشان را نثار همنوعشان کنند. در سال جاری روز پرستار با یلدا همزمان شده بود و باید این را به فال نیک گرفت. به خاطر همزمانی شب یلدا و روز پرستار آرزو می‌کنم عمر تمام پرستاران یلدایی باشد و همیشه در کنار خانواده، روزهای پر از شادی و نشاط را تجربه کنند. به امید روزی که این بیماری خطرناک دست از سر ما بکشد و عاشقان سفیدپوش نیز بتوانند همراه سایر مردم به زندگی عادی خود
برگردند. »

شیما راستا، سوپروایزر بالینی بیمارستان صارم عضو دیگری از خانواده‌ی بزرگ صارم است که قاب «باهمکاران» امروز با گفتگو با ایشان اختصاص دارد.

راستا در ابتدای صحبت‌های خود از شروع فعالیش در صارم برای ما گفت:

«از سال 92 افتخار همکاری با بیمارستان صارم را دارم. ابتدای ورودم در ICU مشغول به فعالیت شدم و سپس به دفتر پرستاری منتقل شدم و کماکان در همین محل در خدمت مراجعین و همکاران هستم. پیش از ورود به صارم، در بخش ICU بیمارستان دیگری فعال بودم. از آنجا که آن بیمارستان یک مرکز جنرال بود و من هم در بخشی بودم که اوضاع و احوال بیماران در شرایط بسیار بدی بود و تقریباً هر روز شاهد فوت بیماران مختلفی بودم؛ کم کم از شغلم زده شدم و حس خیلی بدی داشتم. در بازه‌ای از زمان قصد داشتم استعفا بدهم و به طور کلی از شغلم بیرون بروم و پرستاری را ادامه ندهم. خوب به خاطر دارم آخرین روزی که در آن بیمارستان بودم 4 نفر در یک روز فوت کردند و احوالات روحی‌ام کاملاً به هم ریخته بود. یکی از دوستان خوبم که در ICU بیمارستان صارم مشغول به فعالیت بود و بعدها به NICU‌ منتقل شد مرا با صارم آشنا کرد. البته من به دلیل اینکه از این بخش خاطره خوبی نداشتم تمایل چندانی نداشتم اما پس از اینکه او با من صحبت کرد و شرایط بیمارستان صارم را تشریح کرد علاقمند شدم به اینجا بیایم و خدا را شکر این اتفاق افتاد.»‌

سوپروایزر بالینی بیمارستان صارم در ادامه می‌گوید:

«تفاوت عمده‌ای میان صارم با سایر مراکز درمانی بالاخص بیمارستان‌های جنرال وجود دارد. برعکس محل کار قبلی‌ام که هر روز شاهد خبرها و اتفاقات ناگوار بودیم اینجا همه‌اش زاد و ولد است و پر است از خبرهای خوب. چشم به دنیا گشودن نوزادان و حس شادی و شعف در چشمان مادر، پدر و اطرافیان، پر از انرژی مثبت است. وضعیت روحی من در صارم با قبل از صارم قابل مقایسه نیست و حس و حال بسیار خوبی از کار کردن در صارم دارم. همانطور که دوستم به من گفته بود اینجا با همه جا متفاوت است و به‌جای اخبار از دنیا رفتن، اخبار به دنیا آمدن را می‌شنوی. علاوه بر فیلد کاری فوق‌تخصصی در صارم که معمولا با خبرهای خوش و شادی همراه است، وجود همکاران و پرسنل بسیار خوب مزید بر علت است که فضای صارم را دوستانه و پرانرژی می‌کند.»

او در ادامه به نقش دکتر صارمی هم در حال و هوای خوب صارم اشاره می‌کند:

«برخی از نکاتی که صارم را از سایر مراکز متمایز می‌کند را نام بردم، اما همه‌ی اینها و بسیاری از موارد دیگری که می‌توان به آنها اشاره کرد فقط در صورتی اتفاق می‌افتاد که مدیریتی صحیح و کاربلد در رأس کار باشد. کار گروهی همه‌ی اجزای یک سیستم موقعی به موفقیت ختم می‌شود که تحت یک هدایت صحیح قرار بگیرد و این اتفاق با وجود جناب آقای دکتر صارمی به شکل بسیار خوبی رخ داده است. واقعیت این است که همه‌ی اعضای خانواده بزرگ صارم به بهترین شکل نقش خودشان را ایفا می‌کنند اما رأس همه‌ی آنها دکتر صارمی قرار دارد که باید هم به ایشان خسته نباشید گفت و هم از او تشکر کرد.»‌

همزمانی تقریبی گفتگوی ما با روز پرستار، موضوع ادامه صحبت‌ها قرار گرفت:‌

« پرستاری کاری است که باید با عشق انجام شود، این صحبت من نیست و همه پرستارها همین حس را دارند؛ مخصوصاً در صارم که هیچ کس از کار گریزان نیست و با علاقه در خدمت‌رسانی به بیماران و مراجعین فعالیت می‌کنند. روز پرستار را به همه‌ی پرستاران سرزمینم علی‌الخصوص ‌همکاران خودم در بیمارستان صارم تبریک عرض می‌کنم.امیدوارم سالیان سال پرستار باشند، با عشق کار کنند وراهشان را تغییر ندهند؛ اتفاقی که احتمال داشت برای خودم رخ دهد و با آشنایی با صارم توانستم پرستاری را ادامه دهم. در سالی که گذشت این قشر تلاششان مضاعف و سختی‌های کارشان چند برابر شد. امیدوارم این سال عجیب و غریب به خیر بگذرد و زودتر به خبرهای خوش ختم شده و به زودی کرونا ریشه کن شود.»‌

راستا در پایان صحبت‌هایش به انتخاب خانم درزی به عنوان پرستار نمونه اشاره می‌کند:

«در کنار تبریک به تمام پرستارها، تبریک ویژه‌ام را به نثار خانم ‌خانم درزی می‌کنم که تجربه‌شان خیلی از ما بیشتر است و خوشحالم محل فعالیتم با ایشان در یک اتاق است. وجود ایشان برای ما قوت قلب است و خرسندم می‌توانم از تجربیاتشان بهره‌مند شوم. اگر بخواهم از خصوصیت اخلاقی‌شان بگویم باید به حوصله، صبوری و کم‌حرفی ایشان اشاره کنم. عنوان پرستار نمونه برازنده‌ خانم درزی است و حقیقتاً از بهترین‌های پرستاری هستند. هر چند شیفت کاری من با خانم درزی همزمان نیست و من شبها در بیمارستان حضور دارم اما همین که کنارشان هستم، خوشحالم.»

تهیه شده در معاونت رسانه بیمارستان فوق تخصصی زنان و زایمان صارم

خانم فاطمه درزی ، به عنوان پرستار نمونه سال 1399 انتخاب و در روز پرستار معرفی شدند. به همین بهانه با ایشان که تجربه‌ی بسیار بالایی در این عرصه دارند به گفت‌وگو پرداختیم.

خانم درزی در ابتدای صحبت‌هایش می‌گوید

‌«سابقه‌ی آشنایی و همکاری من با مجموعه‌صارم به پیش از راه‌اندازی بیمارستان برمی‌گردد. از 23 سال پیش در مجموعه درمانی خیابان خردمند در کنار دکتر صارمی فعالیت خودم را آغاز کردم و پس از افتتاح بیمارستان صارم در شهرک اکباتان من هم به اینجا آمدم و همچنان عضو خانواده بزرگ صارم و در خدمت مراجعین هستم.»‌

زمانی که متوجه شدیم خانم درزی چنین تجربه‌‌ای را با خود به یدک می‌کشد، از ایشان به عنوان یکی از باتجربه‌ترین افراد حاضر در کادر درمان بیمارستان نام بردیم و خواستیم از تجربیات و خاطراتش برای ما بگوید که با تواضع و فروتنی می‌گوید:‌

«در صارم همکاران بسیارباتجربه‌تر از من حضور دارند و من هم در کنار آنها انجام وظیفه می‌کنم. در طول سالیانی که در خدمت مردم بوده‌ام افراد مختلف با روحیات متفاوت برای معالجه آمده‌اند و خدا را شکر غالباً به نتیجه دلخواه هم رسیده‌اند. همین که مشکلات یک بیمار حل می‌شود و با شادی می‌رود و خدا را شکر می‌کند همه‌اش خاطره است. چه خاطره‌ای بهتر از این می‌تواند باشد؟»‌

او صحبت‌هایش را اینطور ادامه می‌دهد:

«در دوران کاری‌ام بیشترین زمان را در اتاق عمل بوده‌ام. حدود 17 سال از سالهای کارم را در اتاق عمل به سر برده‌ام که با مراجعین و بیماران مختلفی در این مدت سر و کار داشته‌ام. از مادرانی که برای داشتن اولین فرزند مدتها دوا و درمان کرده‌اند تا آنهایی که برای بارهای دوم و سوم می‌بینیم؛ یا تعدادی که سالهای قبل زایمان کرده بودند وقتی ما را می‌دیدند، به خاطر آشنایی قبلی قوت قلب می‌گرفتند و خیالشان آسوده‌تر می‌شد. البته برای ما هم ملاقات با آدم‌هایی که چند بار دیده بودیم جالب بود و گذر زمان را متوجه می‌شدیم. برخی بیماران با حال و احوال بسیار نگران‌کننده نزد ما می‌آمدند و ما تمام تلاشمان را به کار می‌بستیم تا بتوانیم هم از نظر جسمی هم از نظر روحی آنها را تقویت و به آنها رسیدگی کنیم و زمانیکه به نتیجه مورد نظر می‌رسیدیم هم ما خوشحال بودیم و هم آنها احساس رضایت داشتند. »‌

درزی معتقد است بدون عشق و علاقه در هیچ کاری نمی‌توان موفق بود و در کار پرستاری و درمان این موضوع نقش پررنگ‌تری دارد:

«اگر عشق و علاقه در کار نباشد نمی‌توان سختی‌های آن را تحمل کرد. کار طاقت‌فرسای درمان بیش از هر کار دیگری به علاقه نیاز دارد و در این صورت است که هیچ کسی در کارش کم نمی‌گذارد و با اشتیاق به انجام امور محوله می‌پردازد. البته در همه‌ی کارها و مشاغل آدم‌های مختلف با روحیات گوناگون وجود دارند که در کار پرستاری هم همینطور است. اما هر کسی که به این کار علاقمند نباشد یا اساساً وارد آن حرفه نمی‌شود یا اینکه میانه راه کنار می‌رود و به شغل دیگری روی می‌آورد.

بنابراین در شغل ما کمتر کسی را می‌توانید پیدا کنید که بدون علاقه کارکند یا خدای نکرده در کارش کم‌کاری کند؛ کار ما با جان مردم سر و کار دارد و شوخی‌بردار نیست. انصافا همکارانم هم همیشه با جان و دل کار می‌کنند و برای رسیدگی به مردم و حفظ سلامت آنها از جانشان مایه‌ می‌گذارند. در حال حاضر نیز با بحران کرونا روبرو هستیم و کادر درمان با این معضل دست و پنجه نرم می‌کنند و اگر خاطرتان باشد سال گذشته بیماری آنفلوانزا نیز وجود داشت که تقریبا به کرونا متصل شد و قشر شاغل در کادر درمان بیش از یک سال است که با سختی فراوان مشغول به فعالیت هستند و باید برایشان سلامتی آرزو کنیم و یک خدا قوت جانانه بگوییم. البته بیمارستان ما مرکز رسیدگی به بیماری کرونا نیست اما از این قاعده مستثنی هم نیستیم. به هر حال مراجعه‌کننده داریم و در سطح تشخیص و آزمایش در خدمت مردم هستیم.

در همین مدت که عرض کردم خیلی از اعضای کادر درمان با مشکل روبرو شده‌اند یا اینکه ترک کار کرده‌اند که چنین موردی در صارم نداشته‌ایم. باید از مسئولین بیمارستان علی‌الخصوص شخص آقای دکتر صارمی تشکر ویژه کنیم که در اوج کمبود امکانات در سطح کشور از فراهم کردن امکانات بهداشتی برای اعضای بیمارستان صارم دریغ نکردند و با هر مشقتی وسایل و امکانات لازم را فراهم کردند که قابل تقدیر است. غیر از موارد مذکور، در صارم نسبت به سلامتی اعضای خانواده‌ی بزرگ صارم خیلی حساسیت وجود داشت و تمام همکاران آزمایشات لازم را انجام دادند و در صورت بروز علائم و مشکوک بودن سریعا برای استراحت در منزل با آنها همکاری لازم صورت می‌گرفت و تمام پرسنل با سلامتی کامل در محل کار حضور می‌یافتند.

این رسیدگی‌ها و فراهم کردن آسایش و آرامش برای همکاران، اقدام بسیار شایسته‌ای بود که در صارم فراهم شده و با تلاش کلیه پرسنل با این شرایط کنار آمده‌ایم و معضلات و بحران‌ها توسط دکتر صارمی و دیگر مسئولین کنترل و مدیریت شده است. با تمام محدودیت‌های موجود از هیچ خدماتی دریغ نشده است و تمام امکانات را برای مراجعین به کار گرفته‌ایم و سعی کرده‌ایم با بالاترین کیفیت در خدمت بیماران باشیم تا آنها نیز کم و کاستی را احساس نکنند. سال پر از التهاب و تنشی را پشت سر گذاشته‌ایم و امیدوارم هر چه سریعتر به حالت عادی برگردیم. از همه کادر درمان چه در صارم و چه در سایر مراکز درمانی تشکر و قدردانی می‌کنم.»

تهیه شده در معاونت رسانه بیمارستان فوق تخصصی ناباروری و نازایی صارم

فاطمه چراجی از همکاران بسیار پرسابقه‌ و خوشنام صارم را به چالش گفت‌وگو کشیدیم و گپ و گفت کوتاهی با هم داشتیم.

از ایشان درباره‌ی آشنایی با صارم، ادامه‌ی همکاری در این مدت و خلاصه موضوعاتی از این قبیل پرسیدیم و ایشان بسیار خلاصه و گذرا به همه‌ی این سوالات پاسخ دادند.
چراجی درباره‌ی شروع فعالیتش در صارم می‌گوید:

«سال‌ها پیش محل سکونتم به محل فعلی بیمارستان صارم نزدیک بود و تقریبا از کلنگ‌زنی و نصب تابلوی احداث صارم تا اینکه این بیمارستان ساخته شد را از نزدیک نظاره‌گر بودم. آن موقع که تابلوی احداث بیمارستان را برای اولین بار دیدم، با خودم گفتم که اگر اینجا افتتاح شود من باید در همین بیمارستان مشغول به فعالیت شوم. بعدها که صارم تکمیل شد و من به اینجا مراجعه کردم، خوشبختانه مورد اقبال و پذیرش قرار گرفتم و سعادت کار در آن نصیبم شد. وقتی به آن روزها فکر می‌کنم متوجه می‌شوم که چقدر خوشبخت و خوش‌شانس بودم که چنین اتفاقی برایم افتاد و حالا 13 سال است که در صارم فعالیت می‌کنم و از این موضوع بسیار خوشحالم.»

او در ادامه می‌گوید:

«شاخصه‌ی بسیار مهم بیمارستان صارم امنیت و جوّ حاکم در آن است. اینجا بین همکاران روابط بسیار خوبی حاکم است و حتی کسانی که سابقه چندانی ندارند و به تازگی وارد مجموعه می‌شوند به این موضوع اذغان دارند. جالب است اکثر همکارانی که به هر دلیلی با صارم قطع همکاری کرده‌اند زمانی که به اینجا سری می‌زنند یا با هم در ارتباط هستیم می‌گویند صارم چیز دیگری است و با مراکز درمانی دیگر قابل مقایسه نیست. این موضوع بسیار ارزشمند است و به سادگی به دست نمی‌آید. در 13 سالی که در بیمارستان صارم مشغول به فعالیت هستم اینجا را محیطی بسیار امن و فوق‌العاده دیده‌ام و همواره از کلیه همکارانم علی‌الخصوص شخص آقای دکتر صارمی انرژی مثبت دریافت کرده‌ام و همین موضوع باعث احساس بسیار خوبی می‌شود که برای ادامه‌ی راه ایجاد انگیزه می‌کند و رمز رضایت و ماندگاری من در صارم نیز همین است.»‌

چراجی در ادامه‌ی صحبت‌هایش به نکته جالبی اشاره می‌کند:

«‌به عقیده‌ی من و البته بسیاری از همکارانم حتی در سایر بیمارستان‌ها، صارم میان بیمارستان‌های کشور به یک برند تبدیل شده است. برند «صارم» جزو معتبرترین و مهمترین برندهای بیمارستانی شده است و این یک ادعا نیست، یک حقیقت است. کمتر کسی در حوزه‌ی زنان، زایمان و ناباروری نام صارم را به عنوان اولین اسم یاد نمی‌کند و این معنی‌اش تبدیل شدن نام بیمارستان ما به یک برند مهم و معتبر است. به همین دلیل و همچنین خوبی‌ها و نکات مثبتی که قبلاً از آنها نام بردم، بسیار خوشحالم در صارم مشغول به فعالیتم و از این بابت خدا را شکر
می‌کنم.»‌

او به فراز و نشیب‌های شغل و حرفه‌اش نیز اشاره می‌کند:

‌«هیچ کاری در دنیا وجود نداد سختی و مشکلات نداشته باشد. کار ما علاوه بر همه‌ی کارها، سختی‌های خودش را دارد. گاهی اوقات استرس و التهاب در کار وجود دارد، اما به هر حال تمام حرفه‌های دنیا بالا و پایین دارد و ما هم این امر مستثنی نیستیم و این شیرینی کار ماست. در صارم ارزش و بهایی که به کادر درمان و قشر پرستار می‌دهند در سطح بسیار بالایی قرار دارد و این موضوع انگیزه‌ای است که باعث شده ما راهمان را ادامه بدهیم و در خدمتگزاری به مردم دلسرد نشویم.»‌

از آنجایی که گفت‌وگوی ما با خانم چراجی در حوالی روز پرستار بود ایشان گریزی به این موضوع هم می‌زند و همکارانش را از یاد نمی‌برد:

«جا دارد به مناسبت روز پرستار یک تبریک ویژه و جانانه به پرستار نمونه سال 99 در مجموعه صارم عرض کنم. سرکار خانم درزی که امیدوارم همیشه سلامت و سرحال باشند واقعا لیاقت این عنوان را داشته و دارند و همیشه از او به عنوان یک پرستار فوق‌العاده صبور و در عین حال مدیر یاد می‌کنم و این موفقیت را به ایشان تبریک عرض کرده امیدوارم همیشه و در همه حال موفق و موید باشند»‌
مخاطب گفت‌وگوی امروز ما صحبت‌هایش را اینگونه به پایان می‌برد: «برای همه‌ی همکارانم در بیمارستان صارم خصوصاً اعضای اتاق عمل که از نزدیک با آنها سروکار دارم آرزوی سلامتی، تندرستی و موفقیت دارم و خیلی خوشحالم در کنار آنها فعالیت می‌کنم.»

تهیه شده در معاونت رسانه بیمارستان فوق تخصصی ناباروری و نازایی صارم

نسرین صفرخانی، کارشناس باتجربه‌ی بیهوشی در بیمارستان صارم که قدمت حضورش با عمر بیمارستان تفاوت آنچنان محسوسی ندارد میهمان گفت‌وگوی امروز روزنامه صارم هستند.

صفرخانی در ابتدای صحبت‌های خود می‌گوید:

«پس از پایان تحصیلات و گذراندن دوره ‌طرحم به دلیل سکونت در اکباتان در اولین اقدام به بیمارستان صارم آمدم و تقاضای همکاری کردم. خدا را شکر این اتفاق هم افتاد و به دلیل اینکه بُعد مسافت برایم خیلی مهم بود صارم جزو انتخابهای اولیه‌ و اصلی‌ام بود. پس از اینکه به صارم آمدم دیگر موضوع مسافت مطرح نبود و جو بسیار خوب و سلامت محیط کاری‌ام مرا در صارم ماندگار کرد. با افتخار، 13 سال است که در صارم حضور دارم و تمام این دوران را با توجه به تخصصم که بیهوشی می‌باشد در اتاق عمل حضور داشته‌ام و خودم را جزئی از خانواده‌ی بزرگ صارم می‌دانم. »‌

او در ادامه می‌گوید:

«امنیت محل کار برای من از درجه اهمیت بسیار بالایی برخوردار است و خدا را شکردر اینجا به شکل کامل آن را حس کردم. زمانی که در محیط کار احساس آرامش داشته باشی بازدهی بسیار خوبی هم خواهی داشت و رضایت شما از محیط کار و بالعکس شکل می‌گیرد. محیط بیمارستان صارم و البته اختصاصاً اتاق عمل بسیار دوستانه است و تقریباً هر کسی هر کاری از دستش بربیاید انجام می‌دهد. اینجا پزشک‌ها، سرپرستاران و به طور کلی پرسنل بسیار خوبی دارد. از روزی که وارد اتاق عمل شده‌ام با عزیزان زیادی افتخار همکاری داشته‌ام که از آن جمله می‌توانم به خانم‌ها قمصری، درزی، تفتی، عابد و در حال حاضر خانم قاسم‌خواه اشاره کنم. یکی از دیگری بهتر و دوست‌داشتنی‌تر بوده‌ و هستند. به طور کلی باید بگویم مجموعه‌ای که حرف شما را متوجه شود و حتی‌الامکان به مشکل شما رسیدگی کند قابل احترام است و متقابلاً هر کاری از دست شما هم بیاید برای آن مجموعه انجام می‌دهی. این احساسی است که من در صارم از ابتدا داشته‌ام و به دلیل جو بسیار خوب حاکم، اعضای خانواده‌ی بزرگ صارم از سلامت جسمی ور وحی کامل برخوردارند. چون درد آنها درد مجموعه است و در صورت مطرح شدن به آن رسیدگی می‌شود. »‌

صفرخانی با اشاره به اینکه ساعات بسیار زیادی را در کنار همکاران و در محل کار حاضر است معتقد است:

«واقعیت این است که بیشتر اوقات زندگی‌مان را در محل کار سپری می‌کنیم و همه در کنار هم مثل خانواده هستیم. برای همه‌ی ما ممکن است مشکلات غیرمترقبه پیش بیاید و به طور مثال نتوانیم شیفت‌های خودمان را کاور کنیم.در این مواقع دیگر همکاران به بهترین شکل شیفت آن همکار را پوشش می‌دهند و کوچکترین خللی پیش نمی‌آید. در کنار این، حتی اگر کاری از دستشان بربیاید هم برای آن شخص که مشکل دارد انجام می‌دهند و این خیلی ارزشمند است. به طور مثال همکاران بخش بیهوشی و اتاق عمل همکاری بسیار خوبی با هم دارند و به همین دلیل از دیگران انرژی مثبت دریافت می‌کنیم و برای ادامه کار باانگیزه‌تر می‌شویم.»‌

صفرخانی به دلیل تقارن زمان مصاحبه با برزگداشت روز پرستار گریزی به این مناسبت هم می‌زند:

«تلاش و زحمت پرسنل درمان مخصوصا پرستاران در جامعه بر هیچکس پوشیده نیست. در یک سال اخیر، زحمت پزشکان و پرستاران به دلیل شیوع کرونا مضاعف شده است و روزهای پرمخاطره، خاص و حساسی را پشت سر گذاشته‌اند. در کنار خودشان، خانواده‌هایشان نیز از این قضیه مبرّا نبوده‌اند و سختی‌های زیادی را تحمل کرده‌اند. استرس یکسال گذشته هیچ تأثیری بر کیفیت کار و انگیزه‌ی آنها نگذاشته است و با جان و دل مشغول فعالیت هستند. این از خودگذشتگی‌ها حتی از چشم آدم‌های بسیار عادی جامعه هم پوشیده نمانده است. به‌نوبه‌ی خودم بابت تمام شب بیداری‌ها، شیفت‌های سخت و طاقت‌فرسا، تعطیلاتی که در سر کار حاضر بوده‌اند و خلاصه تمام زحمات کادر درمان علی‌الخصوص پرستارها تشکر و قدردانی کرده و این روز را به آنها تبریک می‌گویم. تبریک ویژه‌ام را هم به خانم قاسم‌خواه که افتخار همکار ی با ایشان را دارم تقدیم می‌کنم.»‌

این کارشناس بیهوشی در بخش پایانی صحبت‌هایش با اشاره به انتخاب خانم درزی به عنوان پرستار نمونه سال 1399 می‌گوید:

«من کارم را در سال 1387 در کنار خانم قمصری و خانم درزی شروع کردم و آن روزها تجربه‌ی کمی داشتم. حواس بسیار جمع و ریزبینی خانم درزی که سرپرستار زمان شروع به کار من بودند باعث شده بود خیال من راحت باشد و مطمئن بودم کوچکترین اشتباهی در کار نخواهد بود و اشکالات کارم را هم ایشان رفع می‌کند. برخی نکات در کار را باید تجربه کرد و نمی‌توان در دانشگاه و … آموخت و این نکاتی بود که خانم درزی همیشه سربزنگاه آنها را انجام می داد تا خللی در کار وارد نشود. خوشحالم که ایشان به عنوان پرستار نمونه انتخاب شده‌اند و باید عرض کنم که لیاقتشان را داشتند و اگر بخواهم یک خصوصیت از ایشان نام ببرم این است که ایشان بین هیچ یک از پرسنل تبعیض قائل نمی‌شوند و همه را به یک چشم می‌بینند.»

سمیه نوروزی که از اردیبهشت ماه سال 1392 به جمع خانواده‌ی بزرگ صارم اضافه شده است میهمان گفت‌وگوی امروزمان است.

نوروزی در ابتدای صحبت‌هایش می‌گوید:

«خیلی خوشحالم از این که در صارم هستم و اینجا در کنار همکارانی که بیشتر دوست هستند تا همکار، کار می‌کنم و هر روز به داشته‌هایم اضافه می‌شود. صارم را با معرفی دوستانم انتخاب کردم و به جهت رفت و آمد هم بسیار مناسب بود. اما زمانی که آمدم و فرم پر کردم و خوشبختانه دعوت به کار شدم دیگر موضوع رفت و آمد مطرح نبود و واقعاً به اینجا علاقمند شدم و در حال حاضر نیز همانطور که عرض کردم خیلی راضی و خشنودم از کار کردن در چنین محیط کاری.»

این همکار باتجربه‌ صحبت‌هایش را اینطور ادامه می‌دهد:

«در ابتدای ورودم به صارم در بخش 2 مشغول به فعالیت شدم و پس از 2 سال حضور در صارم، از سال 1394 وارد دفتر پرستاری شدم. بین صحبت‌هایم باید یک پرانتز باز کنم و به این نکته اشاره کنم که شاید برای شما پیش آمده باشد که با کسانی که از صارم جدا شده‌اند برخورد داشته باشید. اغلب آنها از جدایی رضایت ندارند و تمایل به بازگشت دارند؛ در این میان همکارانی که با میل و اراده‌ی خودشان جدا شده‌اند بدون اغراق غالباً جزو این دسته‌اند و اذعان دارند که صارم با همه‌ی بیمارستانهای دیگر متفاوت است. من غیر از صارم تجربه‌ی آنچنانی ندارم و یکی دو بیمارستان دیگر را تجربه کرده‌ام که اینجا اصلاً قابل مقایسه با آنها نیست اما این صحبت را به نقل از بیشتر همکارانی که تجربه‌ی کار در بیمارستانهای مختلف را دارند عرض می‌کنم و مطمئنم که درست می‌گویند.»

از شغل و تحصیلاتش جویا شدیم :

‌«پرستاری عشق به آدم‌های دیگر است و نمی‌شود در یک جمله آن را تعریف کرد. بودن و ماندن در این شغل حس و حال خودش را می‌خواهد. باید احساس داشته باشی که بتوانی پرستار خوبی باشی و پرستار بمانی. پرستاری حس نوع‌دوستی، کمک به دیگران و عشق می‌خواهد . زمانی که این رشته را انتخاب کردم، پس از طی دوران تحصیل و البته پس از آن گذراندن طرحم خیلی با سختی‌های آن آشنا نبودم و آن را نمی‌شناختم. شاید از خودم بعید می دانستم که بتوانم در این راه موفق شوم و ادامه دهم اما امروز که با شما صحبت می‌کنم 11-10 سال است که سابقه کار پرستاری دارم و به آن افتخار می‌کنم. »‌

او ادامه می‌دهد:

«هرگز دوست نداشته و ندارم هیچ شغل دیگری داشته باشم. از انتخاب این رشته هرگز پشیمان نشدم و اگر بار دیگر هم متولد بشوم باز هم پرستار خواهم شد. همیشه فکر می‌کنم خدا خواسته و انتخابم کرده که پرستار شوم و شغلم برایم خیلی محترم است. به نظرم این که کسی با شغلش ارتباط خوبی داشته باشد و از بودن در آن رشته راضی باشد باعث پیشرفت می‌شود و بر کیفیت کار تأثیر بسیار خوبی دارد. نه تنها این موضوع بر کیفیت کار مؤثر است بلکه تأثیرات شگرفی بر زندگی نیز دارد. نمی‌دانم این حرفم چقدر درست است اما نگاه جامعه نسبت به شغل پرستاری آن زمان که ما وارد این پیشه شدیم خیلی مثبت نبود اما خانواده‌ی من نگاه بسیار خوبی نسبت به این شغل داشتند و مرا در انتخاب و ادامه‌ی راه یاری کردند . در حال حاضر با تمام سختی‌هایی که این شغل دارد به آن می‌بالم و با افتخار می‌گویم که پرستارم.»

نوروزی در قسمت د یگری از صحبت‌هایش می‌گوید:

«خدا به پرستارها قوت بدهد. من به تک‌تک‌شان افتخار می‌کنم و امیدوارم که همانقدری که تلاش می‌کنند و به دیگران یاری می‌رسانند و خیلی وقتها جان انسان‌ها را نجات می‌دهند به همان اندازه خداوند به آنها خیر و اجر معنوی بدهد. به تازگی هم روز پرستار را پشت سر گذاشته‌ایم و بر خودم وظیفه می‌دانم این روز را به همه‌ی همکاران پرتلاشم که این‌روزها زحمتشان چندین برابر هم شده است تبریک بگویم و برایشان سلامتی و موفقیت آرزو کنم. »‌

سوپروایزر محترم شیفت‌ شب بیمارستان صارم صحبت‌هایش را اینطور به پایان می‌برد:

«شیفت‌های کاری من غالباً شب است و تعدادی از همکارها را بیشتر اوقات نمی‌بینم اما با تمام اعضای خانواده‌ی بزرگ صارم در تعامل بسیار خوب و ارتباط صمیمانه‌ای هستم و به آنها که کمتر سعادت دیدارشان نصیبم می‌شود از همین طریق سلام و خسته نباشید عرض می‌کنم و برای همگی سلامتی آرزومندم. امیدوارم در کنار هم روزهای بسیار خوبی در انتظارمان باشد و هر چه سریعتر از شر این ویروس خطرناک خلاص شویم و به زندگی عادی‌مان
برگردیم.»

تهیه شده در معاونت رسانه بیمارستان فوق تخصصی زنان و زایمان صارم

اعظم نجفی‌فرد، مسئول محترم بخش اورژانس مخاطب امروزمان است که این روزها باید به آنها دو بار خسته نباشید گفت؛ یک بار به خاطر روز پرستار که به تازگی گذشته است و دیگری به خاطر فعالیت در بخش اورژانس در روزهای شیوع کرونا که واقعاً سخت و طاقت‌فرساست.

این کارشناس محترم پرستاری در ابتدای صحبت‌های خود می‌گوید:

«از خرداد سال 1391 با معرفی یکی از دوستانم که البته همچنان اینجا هستند با صارم آشنا شدم و از آن زمان فعالیت خودم را شروع کردم. ابتدای فعالیتم در صارم با پیشنهاد مترون محترم و با توجه به سابقه کار در اورژانس، سه ماه در اورژانس بودم. پس از گذشت این مدت به NICU رفتم و سالهای زیادی را در آن بخش فعالیت کردم. بعد از حدود 7 سال و نیم، از مهر ماه 98 با صلاحدید مترون محترم به بستری یک منتقل شدم و در حال حاضر هم حدود 3 ماه است که دوباره به خانه‌ی اولم یعنی اورژانس برگشته‌ام. همانطور که عرض کردم بخش‌های مختلفی را در صارم تجربه کرده‌ام اما سابقه‌ی اصلی کاری‌ام در اورژانس بوده است و پیش از صارم نیز در سال‌های دانشجویی و گذراندن طرحم نیز در اورژانس بیمارستان‌های دیگر کار کرده بودم و به همین دلیل شاید خودم را بیشتر مناسب برای کار کردن در این بخش می‌دانم.»

نجفی‌فرد با اشاره به نام نسبتاً هراس‌انگیز اورژانس می‌گوید:

«اورژانس، اولین محل مراجعه بیماران است که در بسیاری از مواقع بدحال هستند و نیاز به فوریت‌های پزشکی دارند. به همین دلیل غالباً کادر درمان برای کار کردن در چنین محیطی از خودشان تمایل نشان نمی‌دهند. اما برعکس بسیاری از همکارها من اورژانس را خیلی دوست دارم و از شلوغی، هیجان، تجربه‌ی کیس‌های متفاوت و … استقبال می‌کنم. احساس می‌کنم خدا به من کمک کرده است تا با چنین شرایطی کنار بیایم و از کارم لذت ببرم. علاوه بر عوامل یاد شده، ارتباط نزدیک با همکاران بسیار خوبم در صارم و استفاده از تجربیات آنها در این سالها من را علاقمند به ادامه‌ی همکاری با صارم کرده است. امیدوارم بتوانیم با کنترل و مدیریت استرس‌مان بخش اورژانس را به بهترین شکل اداره کنیم و کارها را پیش ببریم.»

نجفی‌فرد با اشاره به روز پرستار که به تازگی گذشته است و سوال ما در مورد نحوه‌ی انتخاب این رشته می‌گوید:

«انتخاب رشته پرستاری 50 درصد آگاهانه بود و 50 درصد به توصیه دیگران. پدرم نیز در محیط بیمارستان فعالیت کرده است و به همین دلیل با این شغل بیگانه نبودم و آشنایی نسبی داشتم. با توجه به رشته تجربی که در دبیرستان خواندم، نهایتا پرستاری را انتخاب کردم و این را هم باید بگویم که جزو اولین انتخاب‌هایم بود و از سر ناچاری آن را انتخاب نکردم. روحیاتم با شغل‌هایی که کارهای روتین دارند سازگار نیست و به قول امروزی‌ها خیلی به پشت میز نشینی عادت ندارم. کارهایی که همراه با فراز و نشیب است را ترجیح می‌دهم. تجربه‌های تلخ و شیرین در این شغل همراه با آموزش و به روز شدن اطلاعات برایم جذاب است و در زندگی شخصی‌ام نیز مؤثر بوده است. مهمترین اثر ش این است که می‌دانیم همیشه کسی ناظر کارهایمان است. به هر سبکی که کار کرده‌ام بازتاب آن را در زندگی‌ام دیده‌ام.»

مسئول اورژانس صحبت‌هایش را اینگونه ادامه می‌دهد:

«پرستاری از نظر علمی هم در زندگی خیلی کاربردی به دردبخور است. از نوزاد چند ساعته گرفته تا پیرمرد چندده‌ساله را می‌توان با این شغل نجات داد و به آنها کمک کرد. علاوه بر این روحیه را هم به شکل خاصی صیقل می‌دهد؛ البته عده‌ای فکر می‌کنند که با توجه به سر و کار داشتن با بیماران مختلف و مشکلات فراوان در این شغل سنگدل می‌شویم اما واقعا اینطور نیست. ما به کوچکترین اتفاقی عکس‌العمل نشان می‌دهیم و خودم تجربه کرده‌ام که گاهی که اتفاقاتی برای نزدیکان خودمان می‌افتد به شدت روحیه‌مان خراب می‌شود و حتی باعث می‌شود کمی هول شویم. این نشان از همان روحیه‌ی لطیف دارد که به دنبال کمک کردن به اطرافیان و نتیجه گرفتن هستیم. در واقع فرقی ندارد دوست یا غریبه، در رشته پرستاری درد دیگران درد ما نیز هست و برای التیام آن تلاش می‌کنیم.»

نجفی‌فرد در پایان صحبت‌هایش با اشاره به تفاوت امسال به سال‌های گذشته می‌گوید:

«روز پرستار امسال و حتی سال گذشته کمی متفاوت‌تر از همیشه بود. کرونا و اوضاعی که بوجود آورده باعث شده بسیاری از پرستارها و به طور کلی کادر درمان از خانواده‌هایشان دور باشند. شاید در صارم شرایط برای پرسنل اینگونه نباشد اما به هر حال ریسک‌های خودش را هم دارد. بر خودم وظیفه می‌دانم یک تبریک خاص و ویژه به همه دوستان خودم که در مراکز درمانی دیگر که ویژه بیماری کرونا است، بگویم. دست تک‌تک آنها که ساعتها با لباسهای خاص خودشان و در شرایط بسیار سخت کار می‌کنند را می‌بوسم و می‌گویم شما پرستارهای واقعی هستید. همه‌مردم در حد یک گزارش و خبر با این موارد آشنا هستند اما شنیدن و دیدن با تجربه کردن بسیار متفاوت است و من از نزدیک با این سختی‌ها آشنا هستم. می‌دانم که بسیاری از آنها نزدیک به یک سال است که پدر و مادر خود را ندیده‌اند. برخی از آنها ماه‌ها فرزندانشان را نمی‌بینند و این بسیار سخت و طاقت‌فرساست. تنها آرزویم در این روز ریشه‌کن شدن این بیماری است که آرامش به قشر پرستار و به طور کلی کادر درمان و مردم برگردد.»

تهیه شده در معاونت رسانه بیمارستان فوق تخصصی صارم